Deen procedeert zich naar tweede opeenvolgende zege.

Voorafgaand aan de altijd zwaarbezette maandavondkoers op Sloten stapte Pierre Deen op René Markus af en vroeg hem: “Hoe zit dat nou met het afsprinten, want ik ben dit jaar al twee keer in de voorlaatste ronde aangegaan, in de vaste overtuiging dat het de laatste was”. “Nou”, zei Rene, “eerst heb je de laatste drie ronden voor de Dames en Nieuwelingen, dannn krijg je nog 9 ronden voor de 50+. Dus als er nog 7 ronden op het bord staan, klinkt de bel, en dannn is het dus de laatste ronde voor de 50+ ers. “Oh, dus als er nog 4 ronden op het bord staan, is het de laatste ronde voor de 40+ ers, dus voor ons” concludeerde Pierre. “Juistemmm”, antwoordde René.

De race begon en Pierre en Rene gingen gezellig kletsend van start, in de staart van het peloton. Stukje bij beetje ging het tempo omhoog en ja hoor, daar was de slag! Negen eliterenners en een 50+ er waren er vandoor. Rik Krijt probeerde het gat even dicht te rijden met een stervende Pierre in zijn wiel, maar ze werden weer terug gehaald. Op dat moment gingen Patrick Bos en Johan van der Veen (De Koning van Sloten) aan. Rik Krijt riep: “Meegaan Pierre!” Dat deed hij dus maar en toen er een gat was sloot plotseling ook René Markus aan, de klasbak. Met zijn vieren reden ze een paar ronden vol kop over kop door en jawel, de aansluiting met de kopgroep was een feit.

Na een uur flink doortrappen had de kopgroep ook het peloton op een rondje gezet, dus het schoot lekker op. Op het bord stonden er toen nog 6 ronden, toen nog 5. Een kleine ronde later dacht René, niet geheel onterecht, dat de laatste ronde wel een feit zou zijn, maar Pierre, door schade en schande wijs geworden, keek nog eens op het rondebord. Er stond nog steeds een dikke 5, en ook de bel luidde niet. René had het echter te druk met linkeballen, in de overtuiging dat de overwinning zijn deel zou zijn. Aan het eind van het lange rechte stuk ging hij vol aan en deed zijn ‘Markusje’. Hij keek nog eens om en waande zich de winnaar. “Laat maar rijden”, dacht Pierre, “die zie ik zo wel weer terug.” En jawel, bij het passeren van de streep stond die bevrijdende 4 op het bord, en klonk de bel.

Nu deed Pierre aan het eind van het lange rechte stuk een onvervalst Markusje en ging onbedreigd als winnaar over de meet.

René zat echter al in de kleedkamer zijn geld te tellen. Consternatie alom. En de computer wees ook René aan als winnaar. En de computer liegt niet! René probeerde Pierre nog over te halen af te zien van het indienen van een protest door het aanbieden van een kopje koffie, maar Deen liet zich niet vermurwen. Ook de geachte jury zei: De computer liegt niet, er aantoevoegend dat de bel leidend was. En daarmee was het pleit beslecht. Het prijzengeld van Pierre werd aangevuld tot 4 euro, zijn verdiende loon. René mocht zijn verschil houden, zodat de koffiekosten toch wat werden verzacht.