Kenners weten het, een cross op een clubparcours moet je nooit onderschatten. Afgelopen zondag streken de landelijke crossers neer op de Bult, het klimparcours van de Leidse wielervereniging Swift. De regenval en het feit dat de ondergrond wekelijks intensief gebruikt wordt zou garant gaan staan voor een spektakelstuk. Wat kregen de deelnemers allemaal voor de kiezen geschoven? Ten eerste een uitstekende organisatie. Natuurlijk, er waren de nodige coronabeperkingen, maar die gelden nu voor elke organisatie. Hulde dus dat deze wedstrijden (zaterdag was er een jeugdcross) konden doorgaan. De parcoursbouwers maakten optimaal gebruik van de vele sluipdoor-kruipdoor weggetjes op en rondom de Bult, een voormalige vuilstortheuvel van aanzienlijke hoogte. De start lag feitelijk buiten het parcours en begon direct bergop, daarna een afzink en weer omhoog. Niet direct de fuik in met het pak, dat scheelde een hoop stress. Daarna draaien en keren, wat asfalt, lange modderstroken en vooral veel steile klimmetjes, schuine kanten en een lastige switchback waar alleen de meest technisch begaafden niet hoefden te lopen. Kortom een moddercross waar veel techniek bij kwam kijken.
Bij de Masters mocht Jan van Herwijnen als eerste de omloop verkennen. Thuis had hij zijn originele Sidi-spikes teruggevonden. Te lang om normaal mee te lopen, maar op de steile hellingen in de diepe klei waren ze een uitkomst gebleken. Klein startveld bij de 40-plussers, maar de strijd was er niet minder om. Bij het afspuiten van de fiets nostalgische gevoelens bij het aanschouwen van veldriticoon Rein Groenendaal, die nog altijd letterlijk in de modder staat.
Jente Koops reed bij de Nieuwelingen meisjes een meer dan uitstekende wedstrijd. Ze werd knap 12e op deze zware en lastige omloop. Dat vraagt om meer.
Bij de Nieuwelingen jongens drie Amstelrenners aan het vertrek. De ogen waren natuurlijk gericht op Michiel Mouris, hij had sinds 24 oktober immers niet meer verloren. Hoe zwaar en lastig deze omloop was bewees zijn uiteindelijke derde plaats, waar hij overigens tevreden mee was. Ondanks dat hij aan het einde van de koers sterk kwam opzetten, zat winst er nooit in.
De switchback waar Michiel op de fiets bleef
Thomas Landman verruilde de ACC voor deze landelijke cross. Wat hij regionaal al liet zien kwam er hier ook goed uit. Vanuit de achterhoede gestart in een flink veld van bijna zestig renners wist hij door te dringen tot plek 28. Toch mooi drie punten er bij voor de startpositie voor de volgende wedstrijd. Wel miste hij een tweede fiets in de wisselpost, gelukkig bleef het materiaal heel.
Thomas met renners om hem heen gaat voor lopen, de draai maak je net wat sneller en minder kans op vallen
Fabio Valerio wilde ook aan zijn ‘modderskills’ werken in Leiden. Een betere training is er immers niet. Geëindigd in het achterveld, maar wel met een pak ervaring naar huis teruggereden.
Een van de schuine kanten voor Fabio. Deze was heel lastig wanneer je rechts van je fiets afspringt
Mees van Duren ontbrak niet bij de Junioren. Hij wist zich meer dan goed te handhaven en eindigde op een prima dertiende plaats.
Mees op de trap, waarna een heel steil asfaltweggetje volgde
Bij de Eliterenners meldden de gebroeders Owen en Tristan Geleijn zich aan het vertrek. Hun oude liefde moet nog steeds gevoed worden. Wel zagen we wat verder weg in de uitslag dan een paar jaar geleden. Bewijs dat het niveau per jaar nog steeds stappen maakt.
Om 15.30 uur gestart, Tristan (foto) en Owen werkten hun cross deels af in de schemering
(Alle foto’s zijn van Hans Steekers)
